Annelik mi yoksa kariyer mi

İyi okullardan iyi derecelerle mezun oldum. Üniversiteyi üçünlükle bitirdim. Ana branşım olan dış ticaretin üstüne birşeyler koymak için açıköğretimde maliye okudum. Eğer ailevi sorunlarım olmasaydı, en başından; lisede kazandığım KYK bursu ile şehir dışında çok daha iyi bir anadolu lisesine gidebilirdim. Böylece daha iyi bir temelle, daha iyi üniversite kazanabilir, daha büyük işler başarabilirdim. 

Üniversite ikinci sınıftayken,  mimarlıktan mezun olmak üzere olan eşimle aynı üniversitede olduğumuzdan bihaberdik. Okulun o seneki bahar şenliği konseri olan; MFÖ konserinde gözgöze gelesiye dek. 

Bazı şeylerin sebebinin yalnızca kader olduğuna inanırım. Eğitim hayatım böyle şekillenecek, ben de onunla karşılaşacakmışım. Aşık olcak, evlenecek, bir de üstüne dünyanın en güzel bebeğini doğuracakmışım. 

Evliliğim ile ilgili eğitim hayatım için olduğu gibi; öyle değil de böyle olsaydı nasıl olurdu diye düşünmedim hiç. Halbuki rahmetli annem o konsere gitmeme izin vermemişti de ben babamı arayıp ağlayarak izin koparmıştım. Ilık bir bahar akşamı, tarih 16 Mayıs 2011, bir MFÖ konseri, üzerimde kırmızı elbisem, yaşım 19. 

Ne güzel şeysin sen hep yaşın 19...

Demek bana yazılmıştı bu şarkı, 16 Mayıs gecesi bana söylenmişti. Dedim ya; bazı şeylerin sebebinin sadece kader olduğuna inanırım.

Mezun olduktan sonra stajyer olarak birkaç yerde çalıştım. Hiçbirinde işe alınmadım. Sebebi onların stajyer çalışan makamına değer vermiyor olmaları ve benim dereceyle mezun olduğum bölümün; ömür boyu çalışmak istemediğim bir branş olduğunu anlamamdı. Yeni mezun bir genç için hevesle okuduğu bölümün; bir türlü sevemediği bir işe karşılık geldiğini anlaması gerçekten çok sancılı bir dönem.

Sonrasında herkesin bildiği ve hatrı çokça sayılır üst düzey bir kolejin ingilizce departmanında; ingilizce bölüm sekreteri olarak çalıştım. Parçası olmaktan gurur duyduğum, zevkle yaptığım, pozisyonumun ve dolayısıyla etiketimin camiada altın değerinde olduğu fakat az bir maaşla çalıştığım bir işti. Yine de  hakkettiğim değeri gösteren yöneticilerim olduğu sürece, memnundum ve severek çalışıyordum.

Eşim mezun olduktan sonra saha mimarlığını seçti. Bense işten ayrıldım, evlendik. Bu bizim hayatımızdaki dönüm noktasıdır. Hayatımızla ilgili büyük bir karar. 

Ben sahip olduğum ve olma ihtimali taşıdığım tüm vasıflardan feragat edecektim. Şantiye nerede biz orada, şehir şehir gezecektik. Öyle de oldu.

Konya'ya gelin gittim, Gökalp Kütahya'da doğdu. Eşim yurtdışında iş bulunca ben de oğlumla birlikte memleketim İzmir'e taşındım. Şimdilerde Gökalp İzmir'de büyüyor.

Çok zaman sonra anladım ki memleketim de gurbetim olmuş. Eşim 13 ay yoktu, annem öldü, arkadaşlar akrabalar da öyle sandığım kadar hatırnaz çıkmadılar. Şimdi Serhat burada bizimle, henüz iş bulamadı ama Gökalp'in yanında. Varlığına şükrediyoruz. 

Tüm vasıflarından sevdiği adamla evlenmek için vazgeçmiş bir kadının; iyi ve mutlu bir evlat yetiştirmekten başka bir ideali kalmıyor. Ne kadar iyi anne olursam, kendimi o kadar başarılı addeceğim. Çünkü Gökalp benim herşeyim, o gerçekten hayatımın anlamı...

Bir kadının hayatını şekillendiren ve bunu yaparken varlığını hiç farkettirmeyen ne kadar çok detay var değil mi?

Yada hayatına anlam katan,

Ya da anlamı olan...

Benimkiler bunlardı.