Ölmeden önce yapılacak 3 şey

 

Ölümün olduğu bu dünyada hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında." der Franz Kafka. 

Gerçekten öyle mi, yoksa biz öldükten sonra yaşamaya devam edecek bir eser bırakmayı başarabilirsek; bir şekilde varlığımızı sürdürmüş olacak mıyız?

İyi bir evlat yetiştirmiş olmak mesela. Öldükten sonra bir şekilde; onun her doğru adımının bir parçası olmaya devam etmek gibi. 

Belki bir şiir yazmak, belki de bir şairin; Nazım'ın Piraye'si olmak. Ne için yaşıyorduk biz, ciddi ciddi biliyor muyuz?

Hayatımız boyunca kendimiz ve sevdiklerimiz için verdiğimiz bir savaştan galip olarak ayrılmak ölümün tek güzel yanı.

Konu bu değil oysa. Konu; ölmeden önce bizi biz yapan herşey. İsteklerimiz, ideallerimiz yada sadece hayal etmekle yetindiklerimiz. 

Bu yüzden Ağaç Ev Sohbetleri #60'da; ÖLMEDEN ÖNCE YAPILACAK 3 ŞEY'i yazalım istedim. Listenizin çok uzun olduğunu biliyorum. Bir önem sıralaması yapmanızı istemiyorum. Bu yüzden soruyu sorarken "ilk" kelimesini kullanmadım. Ben istiyorum ki; en basitinden en uç noktasına kadar bizler neler hayal ediyoruz ortaya çıksın. Geçenlerde vitrinde gördüğün elbiseyi ölmeden alıp giymek istiyorsan onu yaz mesela ya da kutup ayılarını görmek için kutuplara gitmek istiyorsan...

Ben bir akşam yemeği hayal ediyorum. Güzel, bahçeli bir evde, çimlerin üstünde cıvıldaşan iki küçük çocuk görüyorum. Biri kız, biri oğlan. Kız beyaz biraz elbise giymiş, saçları iki yandan örülü. Oğlan yaşça biraz daha büyük kızdan, mavi bir gömlek giydirmiş annesi. Serhat'ın saçları beyazlamış, masa başında vakurlukla oturuyor. Gökalp büyümüş, yakışıklı genç bir adam olmuş ama bebek yüzü duruyor, hiç değişmemiş. Hala bana çok benziyor. Evden biri çıkıyor bahçeye doğru; pek hanım, pek tatlı, pek güzel bir kadın. Cıvıldaşan çocuklara seslenip sofraya çağırıyor. Ben birkaç işin ucundan tutuyorum tabakları koyarken ama artık öyle eskisi gibi elimin çabukluğu kalmamış. Cami yıkılmış da mihrap yerinde kalmış mı, güzelim değil mi hala, öyle olsun istiyorum çünkü. Herkes ne kadar mutlu, ne kadar huzurlu... Gözlerinin içi gülüyor oğlumun. Şükrediyorum. Bebekliğindeki gibi her yerinden doyasıya öpemiyorum artık, kocaman bir adam... Gözgöze geliyoruz bir ara, anlıyoruz birbirimizi. Babasıyla ve annesiyle her zaman gurur duymuş bir evlat görüyorum. Bir bakışta içime sokuyorum onu, yüreğinden öpüyorum. Binlerce kere daha şükrediyorum sonra... İki küçük çocuk; pek durmuyorlar sofrada. Hele oğlan! Babasına çekmiş. Alıp dondurma yemeğe götürüyorum onları. Hem şu kızcağız iki dakika kafasını dinlesin, hem de baba oğul belki başbaşa iki kelam ederler. Biri sağımda biri solumda; tutuyorum ellerinden. Birine çikolatalı, birine limonlu dondurma. Yavaş yavaş dönüyoruz evimize... Atıp duruyor takvimden yapraklar... Yavaş yavaş dönüyoruz her insanoğlu gibi ecelimize.

Öncesinde ama bisiklete binmeyi öğreneceğim. Yaşlı bir nene de olsam, bir gün mutlaka bisiklete binmeyi öğreneceğim. Öyle 4 teker değil ama 2 teker olacak. Yokuş yukarı da süreceğim, yokuş aşağı da...

Aurora borealisi yani kuzey ışıklarını göreceğim. Norveç, Finlandiya, İsveç, İzlanda farketmeksizin... Birine mutlaka gidip, o renkleri yakalayacağım.