Anne günlüğü #6 oyun hamuruyla mutluluk kanunu & kanatlarım var ruhumda

Bu bir sanat eseri; birlikte oyun hamurundan yaptık ama bizim mutluluğumuza hizmet eden kanunları var. 

Ben çocukken; yazları evimizin balkonuna çarşaf asar, yere de kilim sererdi annem. Bu oyun vakti başlıyor anlamına gelirdi. O zamanın imkanları ile ne oyuncak varsa (yada bana hangilerini alabildilerse) ne var ne yok o kilimin üstüne taşır, annemle birlikte türlü oyunlar oynardık.

Annem öldükten sonra; babam o evden taşınırken birkaç parça eşyayı hatıra olarak aldım. Çocukluk oyuncaklarım nerede, onlara ne oldu hiç bilmiyorum ama o kilim şimdi bende.📍Artık üzerinde türlü oyunlar oynanmasa da; çocukluğum, umutlarım, mutluluklarım, hayal kırıklıklarım ve yaşanmışlıklarımın hepsini arasına sarıp, bir ipek eşarp gibi narin sakladım...

Fotoğrafta gördüğünüz; bugün kısa bir yürüyüşe gitmeden hemen önce oyun hamurlarıyla yaptığımız bir ("şey" demeyeceğim) 🤍 sanat eseri.

Çünkü Gökalp gönlünce eğlendi, renkler birbirine karıştıkça birlikte gülüştük, birlikte oynaştık.

Yaratıcı insanlar, başkasının yönlendirmesine izin vermez. Onlar için insanların mutluluğuna yarayan kanunlar yeterlidir der; Goethe. 

📍E bizim de kendimize göre kanunlarımız var yani. Mutluluklarla yoğuracağız o oyun hamurlarını.🤍

Birkaç gün önce "oturduğum yerden kalkarken" burktuğum, neredeyse kırılmak üzere olan ayağımın nazını çeken sol ayağım; bugün bizi Gökalp'in hastane kontrolüne götürüp getirdi, 📍sağolsun.

Adım atmadan yürüyebileyim, bakmadan görebileyim, kanatlarımın çıkmasını dilemeden uçabileyim der Paulo Coelho. 

Annelik böyle işte; kanatları ruhunda🧚🏼‍♀️