Pandemi, savaşlar, doğal afetler derken tüm dünya için zorlu bir yıldı. Bir de baktık ki; güzel günler göreceğimiz yarınların duacısı olmaktan başka çare kalmamış elde avuçta. En çok da çocuklarımız için kaygılandık, her zaman olduğu gibi...
Çoğumuz gibi, ben de mutluluklarımı bir önceki yılda bırakarak devam ediyorum yaşamaya.
Zaman neydi; biz mutlulukları kovalarken yitip giden, gözle görülmeyen ama izlerini bırakabilen, öğreten, bazen durdurmak isteyip bazen de geçip gitmesi beklenilen, beni ben yapan herşeyi yeni baştan şekillendiren, söz dinlemeyen ama çok şey anlatan, elimizden alan, veren, ehlileştiren, ümit etmekten vazgeçirmeyendi "zaman"...
Zaman bu yıl annemi benden aldı. Yokluğunu ve artık hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağını kabullenmek zor. Ama aynı zamanda "anne"ydim ben. O yüzden; her zaman olduğu gibi, ayaklarımın üstünde dimdik durarak geride bırakacağım bu yılı da.
Elveda 2020 diyebilmek istiyorum artık.
Arsız arsız umut dolu yarınlara dikiyorum gözümü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder