24'üme Sevgilerimle; BUGÜN BENİM DOĞUM GÜNÜM!

8 Eylül 1991; namı değer doğum günü tarihim.Tastamam 23 sene sonra; 24'ümün kapısında durduğum gün bugün; bugün benim doğum günümmmm!!!!

Dün ailecek Çiçekliköy'e pikniğe gittik.Severim oraları.Havası temiz, doğası güzel, insanı nezih; "bundan iyisi şamda kayısı" hesabı.Bir güzel mangalımızı yaktık, pikniğimizi yaptık derken babamın aldığı doğum günü pastamı piknik masasında üflemek nasip oldu bu sene:) Gerçi geçen sene de arabanın tepesinde üflemiştim..Gece kuzenimin düğününden dönerken; annem babam ve sevgili nişanlım esas adamla birlikte saat 12'yi vurduğunda yoldan pasta alıp arabanın tepesinde kesip yedik:) Anlayacağınız doğum günü pastalarımı üfleyiş tarzım bile ayrı bir kendime has, ayrı bir orjinal..

Yine de geçen seneye nazaran farklı oldu bu doğum günüm.Esas adamın askerliğine, bir de dedemin artık aramızda olmayışı eklenince buruk geçiyor ister istemez.Bu dedemin artık bir daha asla yanımda olamayacağı ilk özel günümken; esas adamın yanımda olmadığı ilk ve son özel günüm..Bugün; biraz komplike bir gün anlayacağınız, e ne de olsa bugün "benim" doğum günüm.

Hatırlanmayı bekliyorum yalan değil, kim doğum gününde unutulmaktan zevk alır ki?Zaten hayatımda olan iki elin parmağını geçmeyecek kadar az insan var; e bir de onlar hatırlamazsa kızarım demi ama! Ailem,esas adam,Müş annem,Sevgi..An itibariyle sırasını savanlardan:) Geriye kalanların da unutması durumunda; vay hallerine...

Esas adam bana uzun zamandır istediğim ayakkabıları aldı :) Daha doğrusu doğuda asker olduğu için aldığı; üç kuruş askercik maaşından bana ayakkabı parası gönderdi. İşte bunlar benim 24.yaş pabuçlarım :)

Sevgili babam ne istediğimi sorar doğum günlerimde:) Bu zamana kadar; telefon,tablet,mp3 çalar vs. isterdim.Ta ki çeyiz hazırlıklarıma start veresiye kadar..Böylelikle 24.yaşımda tercihimi "küçük ev aletleri"nden yana kullanmış oldum.Belki ütü olabilir diye düşünüyorum ama önce ne nedir, neyin nesidir bir araştırmamı yapıp hangisini alacağıma karar vereyim de:)

Hiçbir programım yok.Herhalde cipsimi kolamı alır, laptopu TV'ye bağlar, internetten aptal saptal filmler izlerim.Belki de nişan videomu yüzbirmilyonuncu kere izlerim; bilemedim.Karar veremem şuan..

Gelelim 25.inci doğum günümeee..Ne çabuk geldik deme, tahmin yürütücem:) Muhtemelen bir sonraki doğum günümde; planlarımızca, evlenmiş olucam."Al işte hayattan bir şey daha üttüm." derim o zaman:) Belki balayında olurum bu zamanlar; işte o zaman da size yazmakla falan uğraşamam:)

Neyse ki; bugün boşum, yalnızım.Yazar da yazarım yani.Yazdım da...

Neyse ki; bugün benim doğum günüm!

SİLKELENDİM HÜZÜNLERİMDEN!

Ne yalan söyleyeyim; bu kadar zor olacağını düşünmemiştim dedemin yokluğunun."Alışkanlık" denilen şey bir garip; ağır, zor zanaat...Ölüp giden dedemin ardından kalan koca bir boşluk.Nitekim bu süreçte kendimi ertelemeye devam ettim; Ağustos benim için çok kötü geçti.Koca bir ay kendi kendi kendine yitip gitti ömürlerden, hüzünle; sevinçten eser olmadan.

Çeyizime aldıklarımın taksitlerini ödeyeyim, esas adamın askerden dönüşünü bekleyeyim, dedemin kaybına üzüleyim derken geçiyor günler.Sık sık kendimi erteliyorum anlayacağınız.Hala otobüs beklemeye sinir oluyorum, hala nişanlımı özlüyorum, arkadaşlarımla kahve içerken sohbet ediyorum, Şegi'yi çişe çıkartıyorum..Değişen bir şey yok zira; "dedemin ölümünden arta kalan"; yine "monoton hayatım" vesselam.

Har vurup harman savurduğum günler geride kaldı.Son bir ayı kötü geçirmedim desem yalanın daniskası.Şimdi ben; silkelendim hüzünlerimden...

Sizleri elimden geldiğince takip etmeye çalıştım; yine de yeterli mi, elbette değil.Sanırım diğer ertelediklerim gibi bu açığı da kapatmanın zamanı geldi...Ha tabi  bir yandan da ağzımda çok laf birikti; tek bir post'a sığdırmaya çalışmak anlamsız.

Sonuç itibariyle; SİLKELENDİM HÜZÜNLERİMDEN!

Hoşçakal Dede...

Dedemi kaybettik...

07.08.2014; içimdeki sıkıntının tarifi olmayan bir gündü.Yaz ortasında kış mı yoksa kış ortasında yaz mı bilemiyorum dediğimi hatırlıyorum sadece..İzmir yağmurluydu o gün ve dahi bendeniz de pek karamsar... Sayılı saatler sonra dedemin ölüm haberini aldık.

Onu en son 3 Ağustosta bir hastane odasında görebildim; aynı günün gecesi yoğun bakıma alındı.Durumu ağır olduğu için bir daha ziyaretine izin verilmedi.Yemeden içmeden kesilmiş; mini minnacık kalmıştı.Yine de huysuz ve tatlı tavrından taviz vermedi son günlerinde..Sanırım; o da son günlerini yaşadığını en az benim kadar hissetmişti ki; o günü hepimize tatlı birkaç söz söyleyerek tamamladı.Her zamanki sözleriyle sevdi beni."Güzel kızım,tatlı kızım,dedem..!" Her gün tam ziyaret saatinde orada olup; en son ayrılmamıza rağmen; "Yarın erken gelin.." diye eklemeyi ihmal etmedi.Ertesi gün erken gidemedik; nitekim bu onu son görüşümüzdü.

"Dede" ; bu benim ilk söylediğim kelime.Aslında biz büyük bir aileyiz.Annem, babam, anneannem, dedem ve ben..Kendimi bildim bileli bir evin içinde döner dururuz hepimiz.O yüzdendir ki ilk -dede demeyi öğrenmişim ben.Gerçi "-dedededede" diye söylüyormuşum ama olsun.

Güzel bir çocukluğum vardı, dediğim gibi kendi çapımızda geniş bir aileydik.İyi günde kötü günde hep birbirimize dayandık.

Dedemi düşününce aklıma hep çocukluğum gelir.Bir evin bir kızı, tek çocuk ve tek torunum ben.El bebek gül bebek büyüdüm.Bir onun kucağında tıpışlandım, bir ötekinin..

Bir yaramazlık yaptığımda dedemin arkasına saklanırdım hep.."Gel dedem sen, gel, otur yanıma.." Akabinde de bizimkilerden fırça yerdi bir de; "Eh baba; sen şımarttın bunu vallahi.." Bu yüzdendir ki; gözümde hep arkasına güvenle saklanılacak koca bir kalkan olarak kaldı dedem..

O zamanlar oturduğumuz evin altında bakkal vardı.Dedemle uğrak mekanımız; her işten geldiğinde beni aşağıya çağırır bakkaldan bir şeyler almamı isterdi.Çikolatalar,sakızlar,şekerlemeler, her ne ise işte..Büyüyüp koca kız olduğumda dahi; eve bir arkadaşımı çağırsam; "Dedem para vereyim de bakkaldan bir şeyler alın." demeyi ihmal etmedi.Ben her ne kadar koca kız oldum desem de kabul ettiremedim ve o bana hep bakkaldan bir şeyler almaya devam etti...

Her gün takım elbisesini giyer; pek sevdiği kahverengi deri iş çantasını eline alır bürosuna giderdi.Eğer akşamdan onunla gitmek istediğimi söylemişsem mutlaka beni de götürürdü.Büyük sofralar kurmayı, misafir ağırlamayı, Türk sanat müziğini, at yarışlarını, rakıyı, uzun yemek sohbetlerini, fakir fukaraya bir şeyler dağıtmayı, güzel giyinmeyi severdi.Sabahları kahvaltı yapmayı sevmediğim için benimle yemek bitirme yarışı yapmayı da..Hep ben kazanırdım tabi...Hızlı yediğimden değil; sadece dedem yavaş yediğinden.

Onu bir gün bile traşsız görmek nasip olmadı.Asla boş durmayı sevmezdi.Emekli olduğunda dahi erken saatlerde kalkıp traşını oldu, günlük giysilerini giydi ve hep kendine bir meşgale buldu. Ta ki 5 sene öncesine kadar..Şeker hastası olduğu için bir bacağını kaybetti ve bakıma muhtaç hale geldi.Onunla birlikte son 5 senesinde bizler için de hayat güçleşti elbet; ama inanın ki; nefesi yeterdi..Son zamanlarında onun traşsız görmeye alışır olmuştuk, pijamalarıyla oturmasına ise çoktan alışmıştık..

Ama ne biliyor musunuz; dedemi düşündüğümde aklımda o halini canlandırmakta güçlük çekiyorum.Benim hafızamda kalan haliyle dedem; sinek kaydı traşıyla, boğazına kadar çektiği kravatıyla, kolonya kokusu ve kahverengi deri iş çantasıyla en önemlisi iki bacağıyla dimdik duruşuyla...İzmir efesi..

Akşamdan yarın onunla bürosuna birlikte gitmek istediğimi söylememe rağmen; beni geri çevirdiğini ve ilk kez beni götürmediğini düşünüyorum şimdi...

Onun öylece; takım elbisesiyle, pek sevdiği kahverengi çantasını yanına almış, arkasında limon kolonyasının kokusunu bırakarak, iki bacağının üstünde yavaş yavaş evden çıkıp gittiğini varsayıyorum...

Hoşçakal İzmir Efesi.

Hakkını helal et...

ZAMAN

Hava yağmurlu...Yağmurlu havaları severim; o gün birazcık dahi olsa karamsar isem; iç dünyamı, kendimi izlerim pencereden.

Nitekim yaz ortasında kış bugün.Belki de kış ortasında yaz; kim bilir..Akıp gidiyor zaman; umarsızca; ona buna aldırış etmeden; kendi halinde, başına buyruk, yaşlandırıcı, yorgunlaştırıcı ve dahi öldürücü...

Dedemden kalmalardan biri zaman.Kulpu kırık bir köstekli'den ötesi değil.Bekleyişler, umutlar, hayal kırıkları, dualar ve "ölüm" zaman..

Ben ne zaman "zaman" desem bil ki canım sıkkın o zaman..Bil ki bir geriye sayım var kader ve kedere doğru.Çünkü bir tek o zaman durdururum ben saatleri...

Kim bilir belki de; köstekli saatin sahibi ölüme bir nefes kadar uzakken böylesine karamsarım; belki de dedemin ölmesini istemediğim, o çektiği tüm acılara sessizce ve tüm naifliğiyle katlanırken benim tüm bunlara tahammül etmeye zorlandığım, bir yandan yanımızda kalmaya devam etmesi için bencilce düşünürken, bir yandan da acılarının dinmesinin tek yolunun bir diğer dünyanın kapısını açmak olduğunu bildiğimden kararsızım.

Bazen insanın canı fena halde yanıyor...

Ve sanırım bir tek o zaman; fısıldar zaman; "Bana bırak.."

SON BAYRAM VE BİR DOĞUM GÜNÜ HİKAYESİ...

Bugün blogumda; ilk yazımı paylaştığım ve dahi; deyim yerindeyse kendimi aştığım gün.

Dönüp baktığımda kendimi derlemeye ve arşivlemeye başlayalı hayli yol almışım; esas adam askere gittiğinden bu yana zamanın geçmek bilmediğinden şikayetçi olsam da zaman geçiyormuş ve nitekim işte böylelikle  tam da bir yıl olmuş..Anlayacağınız; bugün benim bir nevi doğum günüm.

Blogumun doğum günü "dedemin" belki son günü, gecesi, bayramı..Mizahi amaçlardan sıyrılmış halde söylüyorum.Tamamen samimiyim.

Bu son bayramı.

İyi şeyleri bekliyorum ben; çoğu zaman; hayır, her zaman...Doğum günlerini, yıl başlarını,bayram tatillerini,yıl dönümümüzü,esas adamın askerden dönüşünü,hafta sonu tatilini,hatta öğle aralarını..

Bu sefer hatta hayatımda ilk kez kötü bir şey için geri sayıyorum.Geri sayıyorum ve ne kadar zamanın kaldığını bilmiyorum.O kadar acı ki..Dağ gibi bir adamı; gün gelip de tamamen birinin bakımına muhtaç kalacak halde, bir kedi yavrusu gibi mini minnacık kalmış, bir köşede yığılmış, bitmiş ve dahi tükenmiş olarak görmek..İnanın o duygunun tarifi yok.Gün ışığı gibi ortada; bu dedemle geçirdiğim son bayram.

Bu son bayramı.

Daha fazla yazmaya üşeniyor ellerim.Kafamda dile getirilecek o kadar çok şey olmasına rağmen; şimdi o dolu kafayı vurup yatmak istiyorum.

Sıçarım böyle doğum gününe.

Bu son bayramı.

BEN ÇOK 100 BULDUM!

Ben iyiyim.Tuttum getirdim çeyizliklerimi..Bir kısmını nakit ödedim; bir kısmını da kredi kartı ödedi.Ben de karta 6 ay taksit taksit ödeyeceğim.Öyle anlaştık kartla :) Umarımın iyi geçiniriz; çünkü bu benim ilk kredi kartım!

Ne diyordum, blogumun 1 yaşına çok az bir zaman kala; 100 takipçisi olmuş...

Anlayacağınız; ben iyice yüz buldum; ben iyice 100 buldum ve biz tam anlamıyla 100 olduk..
Demek ki; paylaştıkça çoğalıyorum ben de..

Ay ben çok mutluyum ki!

İyi ki varsınız...♥♥♥

Sevgilerimle 

Haftasonu planı

Tatil başlangıcı..Bir tatilin en çok sevdiğim tarafı; tatilin başladığı o an..İnanılmaz bir neşe doluyor insanın içine; hani odanızın içine günün ilk ışıklarının süzülmesi gibi.. Ben mi? Sabahlara kadar yabancı dizilerimi izleyeceğim, klimanın altındaki üçlü koltukta vucudumun izi çıkasıya kadar yayılacağım, günün en alakasız saatlerinde kalorisi yüksek gıdalarla dengesiz beslenme denilen şeyi tam anlamıyla gerçekleştireceğim ve kafa nereye biz oraya mantalitesini peşleyeceğim zamanlar; tatil günleri..

O yüzden neşem yerimde; kabak tadı vermeme ramak falan kalmadı yani. Bu arada dün kandildi ve ben bol bol dua ettim.Dua etmeyi pek beceremiyorum nedense; benimki bir garip, duadan çok konuşmak gibi oluyor,önüne geçemiyorum:) Çok gevezeyim ben..

Bernardo ve Karaca ile aşk yaşatan süreç çeyiz hazırlığıymış anladım artık.Eninde sonunda bugün; adıma ayrılan ve sipariş verdiğim ürünler tamamlanmış, alınmak üzere beni bekliyorlar..Garip bir heyecan var içimde:) Çünkü bunlar benim çeyizime ait ilk mutfak alışverişim.Seçtiğim ve benim olmasına saatler kalan tabak çanaklarım, tencere tava hepsi havalarımla mutfak falan diziyorum kafamda.Keşke kocası da burada olsaydı; beraber giderdik..Ne bakar incelerdi o; meraklı şapşik.

Güzel haber; sivilde mimar olan esas adam, askerliğinin son 99 gününe de mimar olarak devam edecek ve bu benim içimi çok rahatlatıyor..Bu sizin için önemsiz olduğu kadar benim için önemli.Ne kadar önemli olduğunu varın siz düşünün...

Neyse; şu masa başında gençliğimi çürütüp, kahve tüketiminden mütevellit yürüyen selülit olmadan önce tatilin başlaması iyi oldu bence...