Gökalp doğduğu günden beri birlikte uyuyoruz. Oğlum 2 buçuk aylıkken; babası yurtdışına çalışmaya gittiğinde, biz yine beraberdik. Serhat döndüğünde ise ortamızda yatıyordu. Şimdi tekrar 2 yıl boyunca babası yurtdışında olacak ve 2 yaşına az bir zaman kalan oğlumla; karşılıklı memnun olduğumuz sürece yatağımızı ayırmayı düşünmüyorum.
Tabi bu benim kişisel tercihim ve annelik içgüdülerimle aldığım bir karar. Aslına bakılırsa konu tartışmaya açık. Literatürde de "daha doğrusu" veya "daha makbulü" yok bu işin. Bazı uzmanlar doğumdan itibaren bebeğin anne yanında uyuması; fakat en geç 2 - 3 yaş aralığında kendi odasına sahip olmasını savunurken, bazı uzmanlar da neredeyse en başından ayrı oda diye diretiyor. Ben ise hem kendim hem de oğlum için doğru vakti öngörebileceğimi umuyorum.
Her bebeğin gelişiminin doğal bir parçası sayılan 2 yaş sendromuna sayılı günler kala, 7 aydır gece gündüz birlikte olduğu babasından yeni ayrılan oğlumu; bir de yatağından, annesinin koynundan ayıracak değilim. Bir süre daha böyle devam edeceğiz.
Beraber uyumak ve emzirmeyi sonlandırmak gibi kritik eşiklerde annenin de hazır olması gerektiğini düşünüyorum. Anne ne kadar hazırsa o kadar istikrarlı davranabilir. Böylelikle işleri yoluna koymak hem anne hem de bebek için bir nebze daha kolay olabilir.
Bireysellik, özgüven, ayrışma gibi kazanımları edinebilmesi için en geç 2-3 yaş aralığında her çocuğun yatağı ve odası ayrılmalı.
Gökalp 22 aylık. 1 yıl içinde beraber uyumak konusunda sağlıklı bir ayrışma yaşamamız gerektiğini ve geç kalındığı takdirde; bunun Gökalp için daha travmatik bir süreç, benim için de uykusuz geceler anlamına geldiğini biliyorum.
Anne bu kararı aldığında, bebeğin biraz daha laftan anlar olmasını daha naif ve şefkatli buluyorum. Uykusu geldiğinde elimden tutup beni odasına götürmesini; ben masal okurken kitaptan resimlerini takip edebilmesini istiyorum. "Merak etme, ben her ihtiyacın olduğunda burada, hemen yanında olacağım." dediğimde her kelimesini anladığından emin olmak istiyorum.
Bizim kendimizi hazır hissetmek için biraz daha zamana ihtiyacımız var. Biliyorum ki; en nihayetinde diğer birçok şey gibi bunu da birlikte başarıyor olacağız.
Ben süreci akışına bırakmıştım. Hem ben hem onların hazır olduğuna inandığım gün ayırdım odaları. Ara sıra ağlamalar olsa da çabuk alıştık. Bu arada takibe aldım sizi. sevgiler.
YanıtlaSilSiz kaç yaşında odasını ayırmıştınız merak ettim. Annelerin böyle şeyleri hiç unutmadığını bildiğim için soruyorum. Zor ve yıpratıcı olacağı aşikar ama elbet önce odadan, vakti gelince yuvadan uçup gidecekler... Ben hali hazırda takipteydim sizi, karşılıklı olmasına sevindim, hosgeldiniz💟
Silbenceeee anneyle uyumak çok keyifliii yıllarcaaa :)
YanıtlaSilBence de ama o da bir yere kadar💟🎈
SilGerçekten çok güzel düşünmüşsünüz. Aslında küçük çocukların ya da bebeklerin özellikle de 2-3 yaş çocukların benim öngörümce de biraz daha o yaşlarda anne şefkati ve huzuru içinde uyuduktan sonra kendine ait bir odası yahut yaşam alanı olabilir . Zaten zamanla buda hem ebeveynler hem de çocuk adına oturabilen ve karara bağlanan bir şey. Ebeveyn çocuklarının gelişimine göre de en doğru kararı verebiliyor.
YanıtlaSilSevgili Alihan, bir psikoloji öğrencisi olduğun için seninle ayni fikirde olmak beni ayrica mutlu etti. Dogru olanı yazdığımı hiçbir zaman iddia etmedim, sadece annelik üzerine kişisel düşüncelerim ve tecrubelerimi paylaşıyorum. Olumlu dönüşler aldıkça memnun oluyorum. Sevgiler🎈
SilNasıl içinizden geliyorsa öyle yapın. En iyisini siz bilirsiniz,hissedersiniz:)nasılsa büyüyünce uyuyamayacaksiniZ birlikte, tadını çıkarmak gerek:)
YanıtlaSilAh hele ki büyük adam annesi olacağım zamanlar, bir öpücük bile zor iş olacak sanirim... ama ben oğlumu oyle yetistirmek istemiyorum. Annesini seven, kadınları seven ve saygı duyan bir adam olsun istiyorum. Sevgisini gösterebilen, ileride insanlara, ozellikle kadınlara nazik olacak ve eşine sevgisini göstermekten geri kalmayacak bir adam yetistirmek yetiştirmek istiyorum.
SilBu konuda herhangi bir bilgim yok, o yüzden en doğru zamanı annenin yani senin vereceğini düşünüyorum. Kitaplarda yazılanlarla çocuk yetiştirilmez herhalde. Çocuğu için neyin doğru olduğunu anne bilir uzmanlardan önce.
YanıtlaSilBen doğrusunu düşünüyorum, bu mu acaba diyorum. Bu olmalı, diyip, yoluma devam ediyorum. Cunku gercekten hassas anne burnu yönünü iyi belirliyor, hem de birçok seyde. Sevgiler 🎈
SilBence de zaman 👍
YanıtlaSilHayatta diğer birçok şey gibi bu da zaman içerinde kendini sekillendirecektir mutlaka, ben de böyle inanıyorum. Sevgiler🎈
Silyaşım küçük ve pek böyle şeyleri düşünmediğim için sizinle beraber anneliği keşfediyorum :) teşekkürlerrr 🤍
YanıtlaSilHic düşünmediğin şeylerin içinde buluyor insan kendini bir anda, hayat böyle işte. O yüzden kuzucum, birgun ister de anne olursan veya istemez ve olmazsan da, ben iki sekilde de aklında kalmis olabilirsem çok sevinirim🎈💟 sevgiler
SilBenimkiler doğdukları günden kendi odalarında kendi yataklarında yattılar :) Hatta annemde kalmaya gittiğimde portatif yatağı farklı odaya kurardım. Bir gece Metos hastaydı, ben diğer odaya git gel helâk oldum. Annem, alsana kızım yatağına, yoruldun böyle dedi. Mantıklı geldi, oğlanı yanıma aldım. İki üç saat debelendik yatakta. Sonunda "Oğlum seni yatağına götüreyim mi?" diye sordum. O "Evet" i hiç unutmam, çocuk kendisini yatağına nasıl attı bilmiyor :D Bana da gaddar anne demişlerdi yanıma hiç almadım diye. Elalemin ağzı torba değil ki büzesin, herkes kendi içinden geçtiği gibi büyütmeli çocuğunu. İleride öpmez diye korkma, benim oğlanlar bayılırlar öpmeye sarılmaya hâlâ. İçerideki odadan öpücem diye gelirler. Ya da ben bi çağırırım "Çabuk gelin" diye, yine ne yaptık acaba diye dalarlar odaya, "çabuk sarılın anneye" dememle atlarlar üzerime. (21 ve 18 yaş :D)
YanıtlaSilSabah sabah ne gevezeliğim tuttu :) Günaydın. Bol bol öp, kokla, yumur oğluşu, zaman çok çabuk geçiyor.