Bir nefes bir dilek...

Bugün gözümü İzmir'e açtım... Doğduğum,büyüdüğüm,okuduğum,aşık olduğum ve aşık olduğum adamın yolunu gözlediğim,otobüs garlarını gözyaşlarım ve sevinçlerimle doldurduğum,martıların kursaklarında vapurlardan attığım gevrekleri  gezdirdiği, bana kardeş, ğöğü güneş, ey sevgili pek sevgili İzmir...

Çocuklarım da atsın martılarına gevrek, okullarında okusunlar, her Eylülde Fuar açıldığında gitmek istesinler, denizlerinde yüzsün kumlarından yıkılmayan kaleler yapsınlar, aşık olsunlar mesela garlarında ağlasınlar garlarında gülsünler..
Tek dileğim bu.Bir kez daha bas bağrına...

Hadi Hayirlisi

Hayvanlarin en ufak acisini acligini susuzlugunu yuregi kaldirmayan, karinca yuvasinin ustunden hoplayarak gecen ben insanlardan nefret ediyorum. Hayvanlarin tek bir yuzu vardir, gercek yuzu. Oysa insanlar kendi icinde binbir alavere dalavere ile tirnak icinde "beyincikleri" yettigi kadariyla bir yere varmaya calisirlar keza varirlar da. Iste basiniza gelebilecek en traji komik durum budur hayatta. En korkmaniz gereken kisi canim cicimmis'cilik rollerine burunendir.Daha da kotusu o kadar canimsin cicisim tenceresi kaynatir ki artik sizin de yuzune gulup arkasindan bir cift kelam saydirmaktan baska careniz kalmaz zira agzinizi acip bisey diyecek olsaniz oklar sizi gostereceginden suyun akip yolunu bulmasini bekler ya sabir ceker nitekim de sabredersiniz..Bu da hayatta oklarin sizi isaret etmemesi gereken nadir durumlarda gecerlidir. Iste sirf bu sebepten katlanmak zorunda oldugumuz insan nevileri vardir, insan demeye bin şahit...

Metronun ilk vagonunda sans eseri secilmiscesine garip bir insan topluluguna daha denk geliyorum.Kufurlesen 2 kadin, ayagini karsi tarafindaki koltuga basa basa oturan depresif ergen kizimiz, burnunu karistirmaktan hic ama hic cekinmeyen marur delikanlimiz yollaniyoruz izmir cukurunda.
Hadi hayirlisi ve ya sabir..

Ps: Turkce karakterlere ozen gosterilmeyisinin sebebi; icinde bulunulan ruh hali ile telefondan bloglamaktır.

Karanlıkta Şıpıdık Terlik : Bir anneannenin trajikomik hikayesi

Sonbaharın sıcakla soğuk arasında fütursuzca kararsız kalmayı direttiği hava durumundan mütevellit, anneannemle yaşadığımız anlaşmazlıklardan biri dün geceye damgasını vurdu.

Bana kalırsa havalar hep soğuk. Yaz geceleri balkon sohbetlerinde omuzlarına ince bir ceket alan bünyelerden olmaktan gocunmadım hiç. Amma velakin uyuduğum odanın; üzerine en azından bir pike almayı gerektirecek, burnunun ucunu hafifçe sızlatacak kadar da serin olmasının, yastık kılıfının ısındığı zaman ters çevrilmesi alışkanlığının verdigi o iç huzurun müptelası olmaktan da geri kalmadım.

Eğer kendinizi bildi bileli ayni odada yatıyorsanız, dahası belli bir yaşa gelmiş her kadının olduğu gibi anneanneniz de menopozdaysa bir takım hava durumu anlaşmazlıklarının önüne geçmeniz pek de mümkün olmuyor..

Dün akşam son birkaç gündür adet edindiğim üzere erken yattım. Sanırım bunun en büyük sebebi esas adamın bayram tatilinden sonra Ankara'ya dönüşü. Gelişine alışmak gibi birşey yok, mesela gidişine alışmak...

Ben yatıp birkaç uyku evresi atlattıktan sonra zannederim ki saat 23.00 sularında anneannemin yatma hazırlığının tıkırtısı ile uyandım.. Tabi bu arada o odada değilken, yatmadan önce "artık havalar serinledi" düşüncesi ile kapattığım pencereyi açtım.. Uykuma devam ettim...

İlk odaya girdiğinde pencerenin kapalı olduğunu teyit eden ananem ışıklar kapalıyken yatmaya geldiğinde soğuk tokat gibi çarpmış olacak ki kalkmış..

Bunlar olurken odanın içinde karanlıkta şap şap bir terlik sesi... Küçücük odadan gelen terlik sesine bakarsan sanırsın ki çırağan sarayının koridorundan gelen bir terlik sesi.. Yürü yürü bitmeyen bir yol..

Rüyada mıyım gerçekte mi derken yataktan doğrulup bir gayret ışığı açtım. Anneannem ayakta kollarını kaldırmış boşlukta ışığı arıyor.. Zavallımın beni uyandırmamak ve pencereyi kapatmak için harcadığı çabaya mı yanayım, kutu kadar odanın içinde 2 km yol yürümüş olmasına mı bilemedim.. Vesselam bastık kahkahayı.. Seni çok seviyorum benim tosun anneannem..

Sonra yattık uyuduk işte. Hikaye bu kadar.. Dağılın!

Piti Piti

Eylül 8 itibariyle 25 yaşımdan çaldığım bu ilk günlerde; aslında çok piti pitiyim.

Yani ne bileyim; sanırım bazı insanlar için büyümek zor zanaat.

Ya büyümek zor zanaat, ya da seninle büyüyen sorunlarına çareler üretmek..

Geçtiğimiz Mayısta evlenmeyi hedefleyip evlenememiş olmam cümle alemin malumu..Eskaza bloglarsam gördüğüm; hatta yaklaşık 10 dk önce kadar onayladığım yorumlardan birinde "yanlış hatırlamıyorsam" yemek takımından mı ne memnun olup olmadığımı sormuşlar.Bir tokat da buradan yedim anlayacağınız ve cevap yazmayarak suskunluğumu bir kez daha perçinledim. Şaka bir yana; vallahi memnunum, sonuçta bir köşede sessiz sakin kutularında bekleyen çeyiz eşyacıklarım onlar, bir zararları yok yani:)

Güzel bir bayram tatiliydi, esas adam buradaydı her şeyden önce. Dahası akıl almaz şekilde, her ne kadar bir sonraki görüşme tarihimizin net olmayışının getirdiği bir iç sıkıntısı olsa da pek bir piti pitiyim. Spagat yapayım derken taklaya gelmiş tavşancık gibiyim...

Tüm tıkırlığında ilerliyor hayat, bazen de tam takırlığında.

Sen sen ol "hadi yine iyisin" diyebileceğin iç huzurunla kal ey sevgili, pek sevgili; canım kendim...

Bir nefes bir düşünce

Kararlı ve azimli olun. Hiçbir şeyin sizi yari yolda pes etmeye zorlamasına izin vermeyin. Evet hayatta karşınıza çıkabilecek hayallerinize ulaşmanızı engellemeye çalışacak bir çok zorlu engel olabilir ve olacaktir da, binlercesi hatta milyonlarcası. Önemli olan zor şartlarda da pes etmemeyi öğrenmektir. Ete kemiğe bürünmüş bir düşman mesela. Bu sizi çekemeyen kendince rekabet etmeye çabasında sinsi bir insan da olabilir, ütopyanizin gerçekleşmesi için ihtiyaciniz olan kararlılığa sahip olmadığınızdan kendi kendinize yarattığınız bir şanssızlık da. Insan kaderini yaşamaktan ziyade yönlendirmek için var olmalıdır. Hayallerimiz, arzularimiz, hedeflerimizin gerçekleşmesine var olan gerçeklerimizin engel olmasına izin veriyor olmamız en büyük aptallığımız.
İnsanoğlu çekilecek dert değil. İşte böyle yürekleniyorum ara sıra. Öyle böyle değil ama...

Yazik Be...

Metroya binerken her sabah gördüğüm bir gevrekçi var. Gençten, Egeli'den hallice kuvetli muhtemel İzmirli. Simite gevrek diyenlerin diyarindan vesselam..Hiç sesi soluğu çıkmaz boyozunu gevreğini koyar tezgahının başında müşterisini bekler. Olay bundan ibaret..

Bu sabah otobüsten inmemle bir, adeta bir zabıta ordusunun öyle böyle değil türden baskınına şahit oldum. Adamcağız bozuntuya vermeden üç beş tane birbirinden cahil birbirinden merakli vatandaşın bakışları arasında sakince, biraz kendine biraz başkanlarına kırgın toplamaya başladı karton ustune tahtadan olan tezgahini. İçim acıdı yalan değil. Kimbilir kimlere bedavadan kahvaltı olacak şimdi bunlar.. Oysa evine 3,5 kurus götürebilse belki birilerine ayakkabi olacakti bu simitler,ya da ne bileyim yoldan geçerken alınmış kızarmış bir tavuk.
Anlayacağınız hamuduyla götürenleri ruhumuz duymaz, üçün beşin kavgasında ak pak tertemiz bir insan olduğu her halinden belli gevrekçi kardeşimin başına gelmeyen kalmaz.
Hayat bu işte. Yazik be...

Rapunzelin saclarini yolmuslar...

Karga eserini yemeden uyanmadim bugun ama yine de erken denilebilecek bir saatte gorev bilinci ile zor zanaat kalktim yataktan vaka ortalama 4-5 haftada bir cumartesi gunleri ayni gorev bilinci ile basbasa kalarak yollara dusuyorum...Uzun lafin kisasi bu cumartesi de o cumartesilerden biri iste ve ben bugun calisiyorum...

Basim agriyor yine, ustune de ozellikle de su sira midem bulaniyor...Hatta aslinda bu yaziyi hep ise giderken gerceklestirdigim uzun metro yolculugu sirasinda yazmak istemistim ama sagolsun onumde oturan cin kizili sacli bayan nahos ve 2.sinif agir parfum kokusuyla burnumun ucunu yanik hissiyle derdest ettiginden pek mumkun olmadi...

Biraz blogun ne alemde oldugunu arastirmaya calistim, ozellikle ceyiz ve evlilige dair yazilarda rekora kosmusum.Google amcaya evliligin e'sini sorsaniz beni bulabilirsiniz hatta kim bilir belki de arama motoruna nokta koyup aratsaniz da ben cikacagim...Ta daaa! Bu da site degerinin basli basina yuksek oldugunu gosterir ki ozetle Google kiymetimi biliyor...

Nitekim; tirnak icinde "evlilige dair her ne varsa" hususunda fenomen olma yolunda ilerledigimi dusunsem de; bu yaz olmasini arzu ettigimiz dugunumuzun bir baska bahara kaldigini itiraf etmek zorundayim.Yine de neliklerle yaptigim ceyizimi hazirlamaya devam ediyor, eksik parcalari ufak ufak da olsa tamamliyorum.Maksat icimde bir sey kalmasin diyerek de imkanlar dahilinde gonlume gore olani aliyorum.Kucuk ev aletlerimi de tamamladim mesela...

Franz Kafka'nin herhangi bir kitabindan firlamis gibiyim sabahin korunde.Bahsettiklerimin bir kismini yol boyunca dusunmeden once, saclarimi belime kadar uzatan sari citcitlarimi takip koyuluyorum yola...Kirmizi bir ruj surup gecistiriyorum..Dusunduklerime bir renk versem siyah sanki, rengini biraz acsam toz pembe..

Rapunzelin saclarini da yolsalar, velhasil kelam hayat yine toz pembe...