Son Uyarı; Yoksa Fıstık Benim Olacak Vurucam Kırbacı Vurucam Kırbacı!

Hadi sen ben o sıcaktan bunaldık diyelim; peki diğerleri?

Su sadece bizler değil tüm canlılar için hayat demek...Ay dilimde tüy bitti; nolur be cancağızım:( Bir kap yemek bir kap su!

Nerede evlerinizin, dükkanlarınızın önünde duran su kapları? Görmedikçe üzülüyor, üzüldükçe de yazıyorum işte böyle, tutamıyorum ki içimde.En güçlü sesim vicdanımın, merhametimin sesi çünkü.Unutulmuşlardan olmasın sokaktaki canlarımız; zira "Fıstık benim olacak, vurucam kırbacı vurucam kırbacı!" zihniyeti gütmek kadar suçtur ihmalkarlık, vurdumduymazlık...Çünkü sokaktaki canlar aslında bizim vicdanımızdır.

Kapınızın önüne koyacağınız sadece ama sadece bir kap su sizlere mutluluk, onlara "hayat" verir.

ONLARIN DA SU VERENLERİ ÇOK OLSUN!

Mehmet Aydın Bıttım Sabunu Tecrübem

Başım dertte!

Ama öyle mecazi anlamda falan da değil; gerçek anlamda "başım dertte".

İnternette saç bakım ürünleri adı altında ufak bir araştırma sonucunda karşınıza ilk etapta; Head&Shoulders; akabinde de yüzde yüz doğal olmasının yanı sıra; saçlar için de kökünden ucuna kadar aklınıza gelip gelebilecek her türlü derde deva olduğu vaad edilen hatta ve hatta sivilce,sebum oluşumuna neden olan faktörleri ortadan kaldırdığı iddia edilen bir sabun olan "bıttım sabunu" karşınıza çıkıyor.

Şimdi gelelim saçımın nasıl böyle evrim geçirdiğine!

Elidor'un kalitesinin iyice yerin dibine battığını gözlemledikten sonra; ben de saçımı ne ile yıkamam gerektiğine dair araştırmacı gazeteci kişiliğimi devreye soktum ve bıttım sabununu keşfettim derken; kendime markası Mehmet Aydın Bıttım Sabunu edindim.

Neyse TıkTık; ben bunu aldım bir güzel kullandım; ilk kullanımımdan sonra adı üstünde "sabun" olduğunu düşünerek daha banyodan çıkar çıkmaz saçımı KAZIK gibi etmesine aldırış etmeden;ertesi gün pazartesi sendromumla birlikte işe gittim.Bilgisayar başında çalıştığımdan; sürekli saçımla oynayanlardanım.Allah'tan ki öyleymişim; bir de ne farkettim dersiniz? Saçlarımın dipleri tutam tutam birbirine yapışmış; sanki on gün yıkanmamış edasıyla başımda bir ağırlık olmuşken; saç uçlarımsa kuruluktan tiftik tiftik krepe yapılmış gibi...

Peki akıllandım mı; asla...Tekrar internetten bir araştırmaya koyuldum ve ilk kullanımların bu tarz sorunlar doğurabileceği, düzenli kullanımınsa cenneti vaad ettiği zırvalıklarına bir güzel inandım.Safım ben ya saf. HATTA O KADAR SAFIM Kİ; %100 DOĞAL BITTIM SABUNUNDAN DAHA SAFIM!

Sonuç olarak; bugünlere kadar geldik sevgili dostlarım.Bugün; 14.06.2014 günü tarih sayfalarına saçlarımın bu haliyle geçmiştir! Elveda bıttım sabunu...Yaşasın şampuanlar, saç kremleri, saç tonikleri, bakım maskeleri, serumlar!

P.S: Yiğidi öldürdükten sonra hakkını verme zamanına gelince; sivilce ve sebum oluşumunu engellediğine, hatta ve hatta cildi bebek yaptığına inancım sonsuz..Denendi onaylandı, kullanmaya devam...

Yazının tamamını okumaya üşenen tembeller için; yazarın sizler için beyan ettiği şükela özeti;

Bıttım sabunun saç için değil, yüz içindir...

Sevgilerimle...

HAYIR!

Dün gece yarısı; geç saatlerde, hayatım boyunca gözlerimin önünden silinmeyecek anlar yaşadım.En değer verdiğim arkadaşlarımdan Şişkom'un, erkek kardeşi tarafından dövüldükten sonra, ağzı gözü mor bir şekilde can havliyle kendini sokağa atıp, bize gelmesi ve dahası ve sonrası...

Biraz olsun kendimi ve düşüncelerimi toparlamaya ihtiyacım var şimdi ama bir insan olarak elimden geldiğince "insan olmanın aynı zamanda merhamet öğretisi" olabileceğini ifade etmeliydim, etmeliyim ve içimdeki zehri akıtmalıyım.

Kafam bu kadar dalgın; içim bu kadar dar; vicdanım bir o kadar avaz avaz iken; sahip olduğum "insan olma yetisi" nin gölgesinde öküz oturmuşken; söylemeden duramadım sizlere...

KADINA ŞİDDETE HAYIR!

Asker Günlükleri Ders 1: Özlemek; kalbin, ihtiyaç duyduğuna dair yoksunluğunu gidermesi için insana hissettirdiğidir...

Sözdü, nişandı derken kafanızı ardı arkası kesilmeyen "tatlı telaşlar" başlıkları altında ütülediğim zamanları inkar edecek değilim asla.Şimdilerde ise"başa gelenin çekildiği" bir dönem olan asker nişanlısı olmaktan bahsetmek istedim.Daha önce hayatımın hiçbir döneminde bu kadar zorlanmadığımı kendime itiraf ederek başladım önce kabullenmeye..

Bu kabullenme hissine aşina olamıyor insan ki bu da farkındalık sağlayamadığınız en acı gerçekten ibaret.

İlk aşamada "Nasıl yani, şimdi istediğimde ulaşamayacak mıyım, arayamayacak mıyım, göremeyecek miyim?" lere mevzu bahis olan bir çok soru işareti oluyor kafanızda, nitekim zaman geçtikçe anlıyorsunuz ki bunların topyekun cevabı "işlerin sivil hayattaki gibi yürümediği" oluveriyor..

BEN ÖZLEMEDİM Kİ SENİ; KEDİ ÖZLEDİ..

Bir muammanın içine düşüyorsunuz onunla birlikte, akabinde sizin de hayatınız altüst oluveriyor, yalan değil.Hafta sonu dışarıya çıkmak istememenin yanı sıra işten eve - evden işe ikilisi cazipleşiyor elinizde olmadan..Zaten haftasonlarını ve iş çıkışlarını her zaman hemde her zaman onunla değerlendirdiğinizi farkediyorsunuz.Ha bir de O'ndan başka çok az arkadaşınız olduğunu...Onlarla da dışarı çıkmak yerine; evde ayıcıklı pijamalarla oturup, abur cubur eşliğinde dedikodu yapmayı yeğliyorsunuz.

Bunların yanı sıra; bu yazı içinde bulunduğum durumla doğru orantılı olarak birinci tekil şahıs seslendirmesiyle devam ederse; özlem içerikli her şey ilgi alanıma girmeye başladı.Özlemi anlatan şarkılar,kitaplar,bloglar:) 

Bir göz kalemi, bir rujdan ibaret geziyorum ortalıklarda.Öyle aman ojemin köşesi bozulmuş eyvahlar olsun diyip; 20 parmak baştan sürme devri kapanmıştır arkadaşlar! P.S: En azından askerimiz dönesiye kadar;) Saçımın dibi gelmiş olabilir ya da ojemin köşesi bozulmuş; akabine "Aman boşver!" serzenişiyle birlikte; "Batsın bu dünya" havaları :))

Benim zırvalamalarım bir köşede duradursun, uzun lafın kısası en az sevmek kadar güzel sevilmek.

Günde 2-3 kere telefonla konuşabiliyoruz.Yemin töreninden sonra 2 gece 3 gün beraber geçirdik.Kavuştuğumuz anın sevinciyle, onu birliğinin kapısına uğurlarken yaşadığım hüznü eş tutuyorum.İnanın biri birinden ağır basmıyor, nasıl bir sevinç kelimelerle ifade edilemeyen ve ona eş bir hüzün...Şimdilerde telefonunu genelde gece saatlerinde biraz olsun kullanabiliyor.Ufacık zamanları dolu dolu değerlendirmeye çalışıyoruz işte.

P.S: Blog sayfama askerlik için bir sayaç ekledim.Tahmin edebileceğiniz üzere; geri sayım söz konusu:) Tamamen kendi şahsım için itinayla hazırlanmıştır :)))

Demek ki ne imiş; yazının özeti başlığıymış.

Özlemek; kalbin, ihtiyaç duyduğuna dair yoksunluğunu gidermesi için insana hissettirdiği imiş...

Kendime sorular

1) En çok sevdiğin yönün nedir? 
Hayata bakış açım.
Sanırım herşeyden ama herşeyden mutlu olabilirim.Aslında canım burnumdayken; deniz kenarında bir çay içmek mesela...

2) Sen hiç yağmur altında ağladın mı?

Yağmur altında ağlamayan ölsün :)
Öğrencilik zamanlarıma denk gelmişti benim aslında.Üniversite yıllarımdayken yani... (Bak sen şu konuşana; beni gören de üniversite biteli yıllar olmuş sanır:)
O zamanlar hem okula gidiyorum; hem de tatil günlerini çalışarak değerlendiriyorum.Bir ajansa bağlı stand görevlisi olarak çalışıyorum.Gelen işe göre; kimi zaman kozmetik reyonunda bir supervisor edasıyla; kimi zaman da yılbaşında çerez satarak:)
Ajans işi yapmış olanlar bilir; tek tip kıyafet uygulaması olur ve kıyafetleri ajans sağlar..
Bir gün yine bir stand işindeyken babetlerim ayağıma vurmuştu.Nasıl bir can yakısı, nasıl bir acı...Allahım yarabbim; bütün gün ayakta zor durdum.Paydos saati geldiğinde an beklemedim; can havliyle çıktım ordan; hava da yağmurlu.
Şemsiyem vardı;açmadım.Yağmurun altında ağlaya ağlaya yürüdüm.
Zannederim ki o gün; bunu yapmak bir nevi günün stresini atma yöntemi olmuştu benim için.

3) Diyelim ki sana üçü dilek hakkı tanındı. Ama sadece insanları değiştirebileceksin. Neleri, kimleri ya da hangi özellikleri değiştirirdin? 
Bilenleriniz bilir; ilk ailemin sağlığını değiştirirdim herhalde.Tek bacaklı korsan dedeme bir bacak mesela:) Ya da anneme biraz akıl fikir :)
Babamı zengin ederdim:) E zenginlik de bir sıfat sonuçta:) Sonrası "babam sağolsun" mantalitesi vesselam..:)
Bir de herkesin bana toplu ulaşım araçlarında yer vermesini isterdim, ayakta gitmekten nefret ediyorum zira...

4) Sen hiç yaz yağmurunda denize girdin mi? 
Hayır; yalnız Mayıs ayında nişanlımla havanın pek de hoş olmamasına rağmen; denize girmiştik.

5) Yaşadığın en gülünç durum nedir?
Ortaokuldayken; Fethiye'de havuz başında bir düğüne katılmıştık.Gelinle damat salona giriş yaparken, ortam hareketlenince 2-3 yaşlarında bir bebek denize düştü, kalabalıkta ilk farkeden ben olduğumdan havuza atlayan da "gecenin kahramanı" olan da bendeniz olmuştum.Ne kadar gecenin kahramanı olduğumu düşünsem de; uzaktan "gecenin soytarısı" imajı çizdiğim kesin:)

6) Kendine ünlüler dünyasından bir eş ya da sevgili seçseydin kimi seçerdin?

Kimseyi.

7) Hayatın bir film olsa hangi aktör ya da artist oynasın isterdin?

Tabi ki Marilyn Monroe

Başka sorusu olan???

8) Sen hiç halka açık bir alanda kimsenin ne düşündüğünü umursamadan ağladın mı?
Nişanlımı; her iş seyahatine uğurladığımda...O yüzden çok ağladım öyle sokaklarda :) Tabi bir de askere uğurladığımda..

9) Süperman mi Batman mı?

Sevmem onları ben; en karizmatik REDKIT !

10) Çocukken hepimiz bir nesneyi ya da bir olayı başka bir şey zannederdik. Senin böyle ilginç düşüncelerin var mıydı?
Gece yatağıma girerken; terliklerimi ters çevirip koyardım ki gece altı pislenmesin diye:) Beyin bedava...

11) Hayatın anlamı nedir?
Nişanlım. Bir de gelecekteki bebeğimiz...

Ortaya karışık

Ben geldim; gel gelelim pek bir havadis yok hayatımdan...Sanırım nişanlımın askerde olmasına üstüne bir de işlerin ters gitmesi eklenince pek bir hareketlilik kalmadı hayatımda; derken; daha önce de söylediğim gibi, uzun süre önce almış olduğum tablete daha yeni yeni heves ettim.Vallahi aslına bakarsanız yine etmezdim de; bu "asker yolu gözleme" işi bende o kadar büyük bir boşluk yarattı ki; çaresizseniz çare sizsiniz felsefelerine büründüm; üstüne bir de google play oyunlarına sardım.

Nişanlımı askere uğurlar uğurlamaz kendime bir BOO BEBEK edindim:) 7 Mayıs'tan bu yana hayatımın bir parçası oldu Boobebeğim:) Aslında My Pou diye çok benzer bir uygulama daha var olsa da ben Boo'mu hiçbirşeyciklere değişmemmm...

Banyosu, nennisi, yemesi-içmesi, oyun ihtiyacı gibi temel görevler yüklüyor size oyun; yanı sıra içinde barındırdığı eğlenceli oyunlarla da hem vakit geçirme hem de altın toplama imkanı sunuyor.Keyifli zaman geçirmek amaçlı sevimli bir oyun; amaç buysa acilen bir Boobebek edinin derim ben ;)

Gelelim; facebook'umun olduğu zamanlardaki fi tarihinden bu yana müptelası olmaktan kendimi bir türlü alıkoyamadığım çiftlik oyununa.Tabi ki; FarmVille'dan söz ediyorum.Üstelik android uygulaması birçok yeniliği de beraberinde getirmiş.

Gizli bahçeler, balık avlama, madencilik gibi imkanların dışında; çeşitli görev tamamla-ödülü kap şeklinde işleyen sürpriz hediyeler mantalitesinde inanılmaz bir değişim ve gelişim kaydetmiş oyun.Tek sorun: bağımlılık yapabiliritesi...Aman dikkat!

Şimdilik google play oyunları için benden bu kadar.Eğer ki güzel olduğuna inandığım keşiflerime yenileri eklenirse bilahare paylaşırım.

Bu arada tam bir hafta sonra başkentteyim inşallah.Sevgili nişanlımın acemi birliği bitiyor, ben de Ankara'ya geçiyorum ki; artık ne kadar görmem mümkünse o kadar görebileyim diye.Anne'yi de özledim gerçi, dur bakalım eğer o zamana durumlar müsait olursa birkaç gün daha kalırım.

Kendime yeni ciciler de aldım.Şu sıralar sezon başlangıcı olduğundan fiyatlar el yakıyor.Mavi'nin kot modellerine bayıldım ama bayılmak yetmiyor, para da bayılmak lazım.O yüzden kot için ucuza kaçtım ben.Üst giyim içinse şahsi fikrim; Bershka ve Stradivarius'tan yana.Zara ve Mango'ya diyecek laf yok ama çok pahalı şimdi...Sezon sonu görürüm ben sizi hahaha:) Yaşasın kötülük.

Neyse; içime sinerek ve çok beğenerek bir şeyler aldım sonuçta.Bir de İzmir-Karşıyaka'da Addax diye bir mağaza keşfettim ki hazine vallahi.Hem çok güzel kıyafetleri var,hem de çok uygun.Gidip bir görmenizde fayda var.

Amaaan, işte öyle böyle geçiyor zaman...

Hayatımın aşkıyla nasıl tanıştım?

16 Mayıs 2011, omzumun üstünde duran civciv sarısı saçlarım var; kırmızı bir elbise giymiş,saçlarımı bukleli yapmışım.Uzaktan Marilyn Monreo, yakından ise sadece ben...50 kiloyum o zaman; cılız duruyorum hani böyle daha çocuksu ama yine mabad yerinde:) Üniversitemin bahar şenliğine gidebilmek için; evden kavga kıyamet, feryat figan izin koparmaya çalışıyorum.Tüm çabam devam ederken çareyi babamı aramakta buluyorum nitekim kıyamıyor "bir evin bir kızına". Sonuç itibariyle o da çareyi izin vermekte buluyor ta ki Cindirella kül kedisine dönüşesiye yani konser bitesiye kadar...Çıkışta gece 12'de bal kabağına dönüşecek arabasıyla beni almaya geleceğini de iki lafın arasına kıstırıyor babam.

Siyah topuklu ayakkabılarımı giyiyorum, siyah bir şal uyduruyorum hemen üzerime; hem İzmir'de havaya güven olmaz diyerek, hem de ayakkabılarımla takım olsun diye.Siyah küpelerimi takıyorum, bir şey unuttum mu diye kırmızı el çantamı kontrol ediyor, alelacele rujumu tazeleyip; baba sıfatı fikrini değiştirmeden üniversiteye yollanıyorum...

Sevgi'yle kapıda buluşuyoruz, kalabalıktan birbirimizi bulmamız haliyle zaman alıyor.Konser alanında tatlı bir telaşla kendimize güzel bir yer edinmeye kolları sıvıyoruz.Seviyorum MFÖ'yü ne yapayım...Önlere doğru yürümek imkansızlaştığı anda duruyoruz, yerimiz fena değil derken konser başlıyor.Ben bazı bazı parmak uçlarımda yükselerek sahneyi görmeye çalışsam da yine de halimden memnunum.Sevgi'yle hem konseri izliyor, hem şarkılara eşlik ediyor hem de birbirimize bakarak dans ediyoruz.

Sonrasında; dans ederken herhalde bir ara arkaya doğru bakmış olucam ki bir delikanlıyla göz göze geliyorum, birkaç saniyeliğine...O anı yaşıyorum sadece, o "birkaç saniyenin" bugün benim için "bir ömür" anlamına geleceğini bilmeden...Kafamı önüme çeviriyorum, içimde sanki çocuğumu terk etmişim kadar acı bir his, arkada bırakamam ki şimdi onu...Garip bir şey oldu çünkü, ne vardı gözlerinde? Hüzünlü müydü acaba ya da derdini tasasını bir kapının ardına kitlemiş gelmiş olabilir mi? Kim bilir; belki de bir yerlerde sevgilisi var şuan...Arka arkaya milyonlarca ihtimalin üzerinde duruyorum, bir kaç kez daha bakıyorum.Her baktığımda gözü  gözü gözümde, o kadar masum o kadar temiz görünümlü ki... Bir karar alıyorum o an; Sevgi'yi dürtüyorum : "Hemen arkamızda beyaz tenli,uzun boylu,kumral çocuğa bak; gör işte evleniceğim adamı" diyorum.Sevgi işin cılkını çıkartıyor; kafasını sağa sola döndürüp, gözlerini belerte belerte bakıyor ama bir türlü göremiyor.O göremedikçe ben komik halimizi düşünüp, tedirgin oluyorum.Sevgi bir türlü görememiş olsa da biz "o çoçukla" konsere beraber gelmiş gibi şarkıları beraber söylüyor sık sık birbirimize bakıyoruz.Derken; konserin sonlarına doğru Sevgi'nin de benim de çişimiz geliyor :) Eğer arkamdan gelmezse hayırlısı değilmiş diyorum kendi kendime.Kalabalığın arasından sıyrılmaya çalışırken arkamdan sağ kolumu tutuyor "o çocuk".

-"Merhaba, tanışabilir miyiz?"
Cevabım gecikmiyor, -"Evet, tanışabiliriz ama biz şimdi tuvalete gidicez, ordan da su almaya."
-"Tamam, biz de gelelim o zaman sizinle.",

Derken; arkadan zübük tipli bir arkadaşı çıkageliyor, tuvalete vardığımızda içeri girip kısık sesle bağırmaya başlıyoruz Sevgi'yle.Kısık sesle sevinmek, duymasın diye :) Çişim falan geri kaçıyor, makyaj tazeleyip çıkıyorum, su almak için kafeye gidiyoruz.

Bir kedi gördüm sanki?

Hemde zavallıcık; koltuğun altına pusmuş, kafe personeli o ufak beyniyle sopayla korkutarak kaçırmaya çalışıyor.An itibariyle hayvan severliğim bir kez daha kabarıyor böylelikle...Ama "o çocuk", şimdi adım gibi eminim ki kediye değil, bana kıyamadığından pisiyi kurtararak hayatımın erkeği olmaya ilk adımını atıyor...

İŞTE "O ÇOCUK" SENSİN!

Tam 3 yıl önce 16 Mayıs...İşte böyle başlıyor herşey, bugünse seven ve sevilen'im ben...
23 yaşında nişanlı genç bir bayanım artık...
Dün gibi hatırlıyorum her saniyesini,  aslında seninle geçirdiğim 3 yılın her saniyesi şimdi,şuan kadar yakın bana, şuan kadar yaşanılabilir hafızamda...

Bu yıl dönümümüzü ayrı geçirdik; diğer nice sevgili, nişanlı ve eşler gibi asker bekliyorum bende.Askerlik zor mu bilemem ama beklemesi çok zormuş.

Sana yazdığım mektup ve kargo eline ulaşır umarım.İçim bir garip oldu sanki hüzünlendim biraz.Sayılı gün çabuk geçmiyor şayet...

En kıymetlim; seni çok seviyorum... Sadece yıl dönümümüz değil; kocaman bir ömrümüz şimdiden kutlu olsun...