Ölmeden önce yapılacak 3 şey

 

Ölümün olduğu bu dünyada hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında." der Franz Kafka. 

Gerçekten öyle mi, yoksa biz öldükten sonra yaşamaya devam edecek bir eser bırakmayı başarabilirsek; bir şekilde varlığımızı sürdürmüş olacak mıyız?

İyi bir evlat yetiştirmiş olmak mesela. Öldükten sonra bir şekilde; onun her doğru adımının bir parçası olmaya devam etmek gibi. 

Belki bir şiir yazmak, belki de bir şairin; Nazım'ın Piraye'si olmak. Ne için yaşıyorduk biz, ciddi ciddi biliyor muyuz?

Oğluma notlar #2 nenenden mektup var

78 yaşında evlat acısıyla yaşamaya çalışan bir kadını hayata bağlayan en güzel şey sensin oğlum. Torununun çocuğunu gördüğü için hergün Allah'a şükür ediyor. Bir de rahmetli anneciğime dualar...

İki gün önce bu not defterini elime tutuşturdu. "Benim yakındır artık heralde, sizden ayrılacağım diye üzülüyorum. Gökalp'ime; seni çok severdi, seninle hep oyunlar oynardı diye nenesini anlatın." dedi. 

Babasız çocuk büyütmek

Bir bebeğin 13 ay içinde ne kadar büyüdüğü, geliştiği, dönüştüğü; öğrendikleri ve başardıklarıyla hayatın gerçek anlamda bir parçası oluşunun "tek başına" mimarıydım ben. Bu sırada eşim de Bagladeş'te prestijli bir projede mimardı.

Eşim döndüğünde; Gökalp iyice büyümüş, hayata daha çok karışmaya başlamıştı. Babası kundakta bıraktığı oğlunu; neredeyse düz duvara tırmanır vaziyette bulmuştu.

Eski bir fotoğraf hikayesi

Annem öldükten sonra Bürge bir fotoğraf gönderdi. Annem lohusa yatağında, kucağında ben; maailece fotoğraf çekilmişiz. 

Esin teyzem anneannemin manevi kızı; Bürge ve Aybike'nin de annesi. Aybike ismine münhasır ay gibi güzel bir kız. 8 yaşında lösemiden kaybediyoruz onu.

Ben hiç hatırlamıyorum, ne Aybike'yi ne de Esin teyzemin acılarını. Ben aklı kemale erecek yaşa gelesiye kadar; Esin teyzem dışarıdan bakıldığında yaralarını sarmış, en azından öyle gözükmeyi başarmış bir kadındı. Aybike'den hiç bahsedilmemişti bana. Tek bildiğim öldüğüydü işte.

Annelik mi yoksa kariyer mi

İyi okullardan iyi derecelerle mezun oldum. Üniversiteyi üçünlükle bitirdim. Ana branşım olan dış ticaretin üstüne birşeyler koymak için açıköğretimde maliye okudum. Eğer ailevi sorunlarım olmasaydı, en başından; lisede kazandığım KYK bursu ile şehir dışında çok daha iyi bir anadolu lisesine gidebilirdim. Böylece daha iyi bir temelle, daha iyi üniversite kazanabilir, daha büyük işler başarabilirdim. 

Üniversite ikinci sınıftayken,  mimarlıktan mezun olmak üzere olan eşimle aynı üniversitede olduğumuzdan bihaberdik. Okulun o seneki bahar şenliği konseri olan; MFÖ konserinde gözgöze gelesiye dek. 

Emzirmeyi sonlandırma

22 aydır bilfiil emziriyorum. Hele yenidoğan zamanı, günün 20 saati emzirdiğime yemin edebilirim. 

Gökalp'in ilk 50 gününü  nasıl geçirdiğini her an not etmeye çalıştığım bir defterim var. Sayfalarını karıştırdığımda; tahmin edersiniz ki çoğunlukla meme ve emzirme kelimeleri göze çarpıyor.

Gökalp; sanki anne karnında 9 ay aç kalmış gibi doğdu. O nasıl bir iştah yarabbim. Var olan tüm gücü ile yaşamak için emdi, emmek için yaşadı.

Delirmek gerçekliğe tepkidir

Mahallede bir deli var. Bazen Gökalp'i gezdirirken rastlıyorum. Geçenlerde cerrahi maskeyi kafasına takmış, balkonda oturup, kendi kendine konuşuyor. Malum pandemi var, haklı adam, maskesini takmış. Takmış da nereye takmış? 

Şimdi bu adamın; maskesini koluna takan bizim normal kabul ettiğimiz insanlardan ne farkı var. Bence bir farkı yok, en azından ağzına burnuna daha yakın bir yere takmış.